Er was eens een toegewijd priester die heel graag zowel de hemel als de hel wilde aanschouwen en God gaf gehoor aan zijn smeekbede.

De priester werd gebracht voor een kale deur, en hij beefde toen hij de deur open zag gaan en een grote ruimte zag waar alles was voorbereid voor een feestmaaltijd. Er was een tafel en in het midden daarvan stonden prachtige schotels met warm eten. De geur en het aroma wekten de eetlust enorm op.
De gasten rond de tafel zaten met enorme lepels in hun hand, maar schreeuwden van honger in die verschrikkelijke ruimte. Zij probeerden te eten maar moesten het opgeven en vervloekten God, want de lepels die ze van God hadden gekregen waren zo lang dat zij daarmee hun gezicht niet konden bereiken om dat eten in hun mond te stoppen. Zo stierven ze van de honger terwijl hun borden vol geladen waren met dat heerlijke eten. De priester besefte dat hun geschreeuw thuishoorde in de hel en toen dat begrip doorbrak, ging de deur weer dicht.

Hij sloot zijn ogen en smeekte God om hem van dat verschrikkelijke oord weg te halen. Toen hij zijn ogen weer opende, was hij de wanhoop nabij, want hij stond weer voor dezelfde deur, die kale deur. Opnieuw opende de deur zich en weer zag hij dezelfde ruimte. Niets was gewijzigd en hij stond op het punt om vol afschuw in tranen uit te barsten.

Daar was dezelfde tafel met in het midden diezelfde schotels met warm eten en eromheen dezelfde mensen en in hun handen dezelfde lepels. Toch was het geschreeuw verdwenen en het gehuil en het gevloek was veranderd in zegeningen; want hoewel alles hetzelfde leek, was toch wel degelijk ook alles veranderd. Want met dezelfde lange lepels reikten zij elkaars monden en voedden elkaar en zij dankten God. En toen de priester de zegeningen hoorde, sloot de deur weer.
Hij viel op zijn knieën en ook hij prees God die hem de aard van de hemel en de hel had laten zien evenals het verschil – slechts een haar breed – dat hen scheidde.

Auteur onbekend.